Posted by admin

De Feanhoop, oard fan smelle wetters,
Grietmansrek en Wide Ie,
is ’t plak fan spanning en sensaasje foar
’t publyk, lykwols net alle jierren gie
it silen neffens lêste letters.

’t Begûn al foar de start te knipen
by it swurd fan SWH
dat Klaas it topke fan de finger biet;
Wâldsein syn dokter kaam der fluch op ta
en soarge foar de earste stipe.

In sleepboat soe de tolve bringe
fan de wâl nei Wide Ie,
mei faasje foeren fjouwer ’t striidfjild op,
mar ’t waard in rûntsje mei in losse trie,
wylst acht noch leine oan de stringen.

De skûtsjes skuorden wyld as bollen
oan de kabels by de start,
dat Huite fan Wâldsein waard nûmer twa
dy’t op ‘e fingers ’t folksliet fluite hat
fier foar de finish út ‘e holle.

Se kamen yn in sleep de Pikmar op,
de tolve mei de hege mêsten,
SWH en W op kop,
de Heale Moanne as de lêste.

Sa’n rige by de start fan elk syn plak
wie yn it striidferrin gjin fêste,
want al yn it twadde rak
kaam brûzjend troch Wâldsein as bêste.

De twirren jagen oer de Wide Ie,
dat mêsten bûgden, giken kreaken,
skoaten skeaten, dochs noch gie
Wâldsein op kop as lûkend beaken.

’t Magnetysk fjild waard sterker oan de ein
doe’t Grou de Tynje yn lavearre,
skerper sylde as Wâldsein,
op eigen wetter triomfearre.