Posted by admin

Haar gezicht vol met emotie
houdt zij nog in evenwicht;
nu Odysseus raakt uit het zicht,
loopt over wat zij uit wil gieten.

Na ’t gemis van eerste liefde,
dook god Glaucus voor haar op
met zeewier om zijn ruige kop,
maar Scylla wilde hij niet missen.

Missen zou hij zijn geliefde,
nooit meer zicht op hoe zij was,
als groen verandert in dor gras,
geen zeewier om haar te beschermen.

Zeegroen is het giftig water
dat zij uitgiet als haar geest,
verandert Scylla in een beest,
de schaal raakt leeg, maar niets raakt Circe.

* Schilderij ‘Circe giet gif in de zee’
(1892 – 180,7 x 87,4 cm)

Circe, op de troon van marmer
uitte je je toverspreuken
hard en glad zoals het was,
maar wie kent jouw gedachten,
zachter als de huid van panters,
kneedde jij zijn ziel als was?

Odysseus, voorbij sirenen,
kan jouw spreuk van ver niet horen,
komt als dank niet meer terug.
Kan jij met jouw gedachten,
zachter als de huid van panters,
handen binden op zijn rug?

Circe, ik kan jouw gedachten,
harder als de slag van panters,
bloedrood uit zien gaan
naar een beker vol gevoel
voor Odysseus, voorbij sirenen,
die jouw denken niet meer voelt.

* Schilderij ‘Circe’ (1911-1914 – 110,5 x 76 cm.)