Posted by admin

Hy sit heech op in grouwe stien,
syn wachtpost
dêr’t er sicht hat op ‘e keppel,
jierren mei syn skiep begien,
lykwols gjin weet hat dat er gast
is fan de deaden, ien en mien
yn ’t bouwen, reuzen mei in kneppel.

Hy wit fan ‘huynen’*** noch fan bêd,
har rêstplak,
wachtsjend op in twadde libben
op in folle breder mêd
as boppe har it swiere dak;
se rinne mei in lichte trêd,
foarsjoen fan iten troch har sibben.

De himel ljochtet foar him op,
syn foarlân,
leaut er, mei syn twadde keppel.

* Willem Roelofs (1822-1897)
Skilderij ‘It hunebêd fan Tynaarlo’

*** reuzen

Dêr stiet er yn de midden,
Justinianus,
keizer fan ’t Romeinske ryk,
sawat oan ’t himelryk allyk,
earst stride, dêrnei bidde.

Hy wie betûft yn ’t lieden
fan Byzantium,
sa’t syn omke earder die,
fan wa’t er oernaam rjochte rie:
ien ryk yn plak fan skiede.

Syn troepen liet er stride
om Ravenna,
stêd fan San Vitales tsjinst,
mei fan gefolgen dûbel winst
en keizerlike tiden.

Dêr stiet er yn de midden,
Justinianus,
op ‘e earm in hostyskaal,
dat dûbel wie ek syn ferhaal:
‘Lit ús nei ’t striden bidde.’

* Mozayk yn San Vitale te Ravenna