Posted by admin

Hoewol’t de himel blau wie,
de greiden kleuren grien,
de moles stadich draaiden
en tuorren inkeld wiisden,
de pleats op ’t selde plak stie,
mar bûten wie gjinien,
allinnich skiep mei lammen,
mar dat wie hiel gewoan;
hoewol’t de sinne riisde,
it noch mar amper waaide,
omdat de flagge slop hong
op dizze sneintemoarn,
giet men noch ûnbeskamme
syn eigen bline gong.

Oant wurden krije nammen
fan minsken lykas wy,
sy iepenje de eagen
en jouwe der wat by.

Sa’n hûndert sinne-gielen
fan dêr dy hynsteblom,
sa tusken stien en stielen
stek, rekkenje mar rom.

En dan de hynste-eagen,
bedjipjend elke siel,
yn harren is gjin leagen,
se sjogge it gehiel.

It hiele fjild oereagjend
fan jonges oan de bal,
in lêste skot noch weagjend,
sa libjend yn ’t hielal.

Sjochst dan mei harren eagen,
fan jonges, bist en blom,
hast mei de leafde eage
en draaist de moarntiid om.

Dit is in liet fan ljocht en tsjuster,
dei en nacht mei kleare stjer,
dit is in liet fan hjoed en juster,
altyd wer en hjir en dêr,
dit is in liet fan broer en suster,
Joaden mei de Davidsstjer.

Dêr’t hjoed de dei de Snitsers rinne,
winkel út en winkel yn,
dêr’t steane keapman en boerinne,
hanneljend fan dyn en myn,
dêr giene earder Joaden hinne,
harren synagoge yn.

Hat boartersguod it plak ynnommen
fan de boekrol en de jat,
is doe as kompensaasje kommen
op ’t plak fan ’t swarte gat
de stiennen Davidsstjer as stomme
tsjûge fan de joadske God?

De synagoge hie mear stjerren
as de tsjerken mei elkoar,
men koe op elke sabbat hearre
hoe’t de Joaden giene foar
Gods Wurd en minskedie tegearre
yn de leafde foar de oar.

Mar troch de wike moast it barre,
wurkje foar it deistich brea,
dan ried it folk de hûnekarre
troch de doarpen en it gea
en wêr’t de Joaden ek bedarren,
Davids stjer ferliet har nea.

Dochs skeelde it yn Snits net folle
of de stjer wie ûndergien,
de iene groep woe djipper dolle,
is doe fan de mienskip snien,
it lichem skieden fan de holle
krige stal yn hurde stien.

De Joaden ha doe op twa plakken
frede foar altiten fûn,
de measte deaden binne sakke
mei de foarfaars djip ferbûn,
in sântal grêven ha se makke
yn de algemiene grûn.

De Davidsstjer hat jierren blonken,
doe’t de ienheid der wer wie,
mar mei’t de nazi, fan macht dronken,
gjin begrutsjen mei har hie,
ha Joadestjerren inkeld fonke
oant de alderlêste trie.

Wêr binne hjoed de dei de Joaden
yn de Snitser boargerij,
wêr is de boekrol mei geboaden,
sels gjin jat koe keare ’t tij,
mar as de geast ferslacht de goaden,
blinkt de Davidsstjer as nij.