Posted by admin

Dêr’t it fean gjin fee talit
fanwege weake grûn,
wat mei de skiep him mjit,
hat dêr in plakje fûn.

Wite wol sweeft tusken swurk
en greppels, mar dochs fêst
as maitiids willewurk
waakst dêr it wollegers.

Stâle linich op ‘e wyn,
it libben is mar koart:
de groei in wike lyn,
de bloei is samar bard.

’t Swurk is wyld en jaget oer,
de stâle bûcht wer rjocht:
in flagge op ‘e toer,
in feest foar wa’t it sjocht.

In skreau skril nei de ierde,
wol bliid want krekt op tiid
de triedden yn de snaffel,                                                                                       bepluze nei in fûle striid
mei wat noch fierder sakket,
de ka lykwols besjocht
it oars, want heger giet er,
syn himel yn mei nocht.