Posted by admin

It rûze yn de skûtsjewrâld
as fan in koeltsje nei in wynkrêft sân:
‘Men wol wol ha dat Ulbe Zwaga
foar it lêst it skûtsje stjoert, te âld,
hy hat syn tiid sa njonkelytsen hân.’

De Grousters blaasden fan de toer:
‘In kampioen, fan hâlding in baron!’
Mar oaren fûnen Ulbe Zwaga
heech fan hert as wied er heareboer
en oan de bûtenkant in blok beton.

Sels bleau de skipper lakonyk:
‘Wurdt sein, hy is te âld, dan wurdt it tiid.’
Datselde jier foer Ulbe Zwaga
leech fan hert, foar oaren bûnt en bryk,
mar kaam as boer-baron wer yn de striid.

De earste wedstriid, ’t like min,
de loft wie boppe Grou noch grau
en joech syn wiete lading ôf,
mar doe’t de float lei foar de start,
hie heech en leech it nei it sin.

Wat op it wetter ek net fart!
De skûtsjes easken wol har rjocht,
mar pake roeide foar syn nocht
yn griis kolbert en mei de pet
op, dat sa easke er syn part.

Doe raceden manlju fan de wet
oer weagen fan de Wide Ie
nei pake ta… wat hy dêr die.
It antwurd hied er kant en klear,
want oan de kant, dan seach er ’t net.

In oare pake hie ’t net mear
as skipper fan It Hearrenfean*
yn spanning en yn simmerklean
mar sûnder pet foer hy foaroan
en kriich rom baan en ek de ear.

* Tjitte Brouwer