Posted by admin

‘Trije kear is skippersrjocht,’
sa sei de kampioen
en ’t skip fan sulver
waard foargoed him jûn.

‘Watfoar plak hiesto betocht?’
sa frege doe syn frou;
it byld yn glêzen
kast wie grut fan bou.

‘Sile is myn skippersnocht,’
sa woe de kampioen
en ’t skip fan sulver
waard troch ’t Fean doe wûn.

‘Genereus, dit hie ‘k net tocht,’
sa sei de boargerheit
en ’t byld fan sulver
waard in mienskipsfeit.

Elkenien hie doe syn rjocht:
in fotobyld yn plak
fan ’t byld fan sulver
wie fan bou moai flak. 

Se wiene frege om har wize rie,
de trije foar it minne waar,
se hiene sicht op bui en baar,
mar net op hoe’t it fierder gie.

It koe feroarje yn in Lemster nacht
fan blakte nei in wynkrêft sân,
sa hiene sy it lang net hân,
de wiisheid lei by Snits te pacht.

De wize skippers skôgen skerp de mar
en wiene om te silen ree,
it weage minder as op see,
it wie lykwols de rie te bar.

It koe feroarje yn in heale dei
fan wynkrêft sân nei bêst te dwaan,
de wiisheid liet har yn de waan,
de lêste wedstriid wie wol wei.