Posted by admin

It wie in spultsje, yn ’t begjin
sawat gjin wyn en yn de rige
mei de rop fan as it kin
wat twirren dy’t der net om lige.

Langwar lei earste, út it sicht
fan konkurrinten oan it wrotten,
want de wyn waard wreed, de plicht
rôp: ‘Wat ferrekt ús wiete fuotten!’

Philips lei lêste, út it sicht
fan hiel de float oan ’t rigesilen
foar de admiraal, de plicht
fan ’t spultsje dat se nidich spilen.

It bleau in spultsje, oant de ein
ta inkeld mar mei romme skoaten:
wa hie ’t wûn, wa wie ferslein?
Gjin kloaten oan, wol wiete poaten!

De skûtsjewrâld wie yn ferwachting
fan wat kealle yn ’t ferline swier:
in tal mear skippen yn de float
waard smiten fier oerboard.

Doe waard de lytse poppe berne,
swier fan lea, wol achttjin kear in skip,
syn namme wie IFKS,
syn bek skerp as in mes.

De SKS koe ’t bern wol smoare,
want it skold op ’t grutte kapitaal:
‘Se sûpe kofje fan DE
en gean foar Philips ree.’

It berntsje krige slim de muzels,
bûnt fan kop en mei in holle fok,
wylst foar de bek noch altyd brûs,
hie ’t wille by de rûs.

Foto’s: Friesland Post