Posted by admin

It ûnheil driuwt dûm driigjend oan
om al dy minskestank
te wreekjen mei in heech gedonder;
as Donar stampt mei dûbel droan,
dan spat de wolkebank
de loft mei bloed en slym derûnder.

It tiidrek fan de oare deis
is oars, de minskewrâld
komt dwilich út syn dwaze slomme;
deemoedich bûcht er ûnderweis
de holle foar behâld
en lucht, yn ’t sykheljen ferromme.

It stekt de griene fuotten
hoopjend troch it flues
en heart it knappend lûd
om troch te wrotten
nei it ljochtsjend wolkom thús
fan mem, har eigen bloed.

Wannear’t gefaar fan fallen
driget, stekt se fluch
de earms nei ’t berntsje út
yn ’t jaan fan folle
net genôch har memmelucht,
foar’t bloeien noch in tút.

Dan riist nei slagge berte
’t bern fierhinne op,
yn breedte en yn ’t rûn
ferlizzend swetten
nei noch foller bloei, syn rop-
ping hat it einlings fûn.