Posted by admin

De bakken brochten ’t floeiber oan
en stiene yn kolonne klear
foar rekreanten yn de wear
as fêste gasten breed bedoarn.

De brune sûnder tek dy nacht
ferklomme troch ’t ûnlijich waar,
hy ûndergong it, gjin misbaar,
en naam syn hynste-aard yn acht.

Hy seach, de hoeven yn de drek,
it oan hoe’t it derhinne lei,
doe gong er wer syn eigen wei,
syn grûnslach wie noch net sa gek.

Sjoch op ‘e mar, de striid giet oan,
start op it eilân, hiel gewoan,
jou him in slach oer bakboard,
set him net oan ta sylmoard,
wit dat alle minsken wurde bruorren.

Stean nêst elkoar mei caravan
en tinte, beppe, mem en bern
fan allerhande naasje
fiere rekreaasje,
fiel dat alle minsken wurde susters.

Far yn de kano, aventoer
fan pake, heit en bern, sa oer
de smelle wetterrûte,
oan elkoar de groete-
nisse: sjoch dat minsken wurde bruorren.

Drink no elkoar de sûnens ta,
want wille sille wy grif ha
fan wetter en fan sinne,
lit it dan mar rinne,
hear dat alle minsken binne minsken.