Posted by admin

’t Wie middenyn de winter
mei in skrale eastewyn,
wêr’t simmers skûtsjes sylden,
lei it iis der al dik yn;
foar Earnewâld koe ’t minder.

Dêr streken al de riders
op it iis fan ’t Prinsehof,
dêr’t simmers skûtsjes sylden
en elkenien de oare trof;
foar Earnewâld de striders.

Fiiftûzen striders fochten
tsjin de stive eastewyn,
wêr’t simmers skûtsjes sylden,
holden sy de moed deryn;
foar Earnewâld de rjochten.

It iis koe ’t folk wol drage
oant de fiere einstreek ta,
it Earnewâldster skûtsje
mocht it ridersjild wol ha
mei ’t each op wer de flagge.

Se foeren jierrenlang tegearre,
hiene ’t skûtsje yn de macht,
hy achterop en sy faak foar,
sa ha se ’t klearre.

Mar giet it ta op ’t grutte barren,
dan is ’t mei man en macht,
de iene achter, foar de oar
om hurd te farren.

Dêr komme de Amerikanen
mei wol tûzen tagelyk
foar fjirtjin skûtsjes ûnder seil,
it doek mei banen.

Skilderij ‘Flagge’ fan Jasper Johns

Sy foeren jierrenlang tegearre,
fielden har de wrâld te ryk,
mar fjirtjin wachtsje op it heil
fan tûzen stjerren.