Posted by admin

’t Wie middenyn de ûngetiid,
de trekkers raasden oer it fjild
as gie it om te winnen
boere-eare mei in slompe jild,
mar by Langwar begûn in oare striid.

De mêsten skoden oer it reid
dat heger kaam as minskekrún,
wa soe noch sicht ha kinne
op ‘e skûtsjes, wyt of grien of brún,
en witte hoe’t it fjild derhinne leit?

Guon boeren holden daliks op,
de trekkers raasden nei de mar
as gie it om te winnen,
mar it folk naam ’t heechste plak foar kar
en stiek fier boppe ’t reid de boerekop.

Doe seach dy kop de skeane mêst
fan Jelle* nêst de rjochte toer,
dy liet syn skûtsje rinne,
want religy is foar skippers fjoer:
De Lemmer foer dy wedstriid op syn bêst.

* Jelle Reyenga

Hy wie de master fan Terherne,
makke bern foar ’t libben wiis,
wie fan ynspeksje fiis,
woe sels syn doarp en skoalle menne.

Hy wie de master fan it damjen,
skode houtsjes oer it boerd
op eigen manneboet,
sa koed er op dat mêd ek flamje.

Fan ’t kabaret wie hy ek master,
song de stjerren fan de loft
en spile dan in skoft
foar humorist en kritikaster.

En as de skûtsjes by Terherne
sylden, wie hy master yn ’t kwadraat,
oerdei en jûns paraat,
sa soene skippers him ek kenne.

Hy wie de master fan mar trochgean,
sûnder remmen ta syn eigen skea,
te ier is hy no dea…
wa kin foar skippers’ jûnsnocht ynstean?