Posted by admin

Sa krige ien fan ’t folk de kramp
yn ’t kût wylst hy syn rappe rûntsjes rûn
foarby in bank fan rustfrijstiel;
hy pûste yn in wolk fan damp
syn lijen út en dronk út blik him sûn,
in diel fan it gehiel.

En ’t folk fan krukken kaam dêrnei,
him bitend op ‘e tosken fan ’t gebit
om troch te setten, eigenwiis
as rustfrijstiel, as trie sa taai,
mar mei de útspraak – bliid dat ‘k sit –
behelle it de priis.

As it tsjuster swierder wurdt
en sakket stadich wei,
dan wipt it ljocht de hichte yn en mei
ferskynt in krokodillesturt,
in beamlang lichem komt dêrnei.

As de oerwâlddream waait oer
en ’t eachweid iepenbrekt,
dan is ’t in beam dy’t fier it dok oerstekt,
in ielgoes yn syn keale toer
dy’t mei in skreau syn moarnswyt lekt.