Posted by admin

’t Wie parasolwaar op De Lemmer,
folle kleuriger as ’t brune doek
fan alve skûtsjes by elkoar,
mar soks wie al in âld gebrûk,
lykas by simmerhjitte swimme.

Dêr hast se yn de bleate basten
oan in tou mei withoefolle man
dy’t mei elkoar in skûtsje lûke,
want seilleas leit de Snitser Pan,
oars ûnder doek mei santjin hasten.

Hjoed woe de Pan dochs leaver swimme,
mar dan moat er syn ferlies wol nimme.

’t Wie beide, goedmis foar De Lemmer,
goed troch alle spanning foar ’t publyk,
mar mis foar ’t skûtsje: averij
en Jelle* kriich ek ûngelyk,
hy hie net foar it liuwke remme.

* Jelle Reyenga

It wie dy deis noch tropysk hjit,
mar op De Fluezen stie wol wyn
foar alle skûtsjetroepen
mei op ‘e holle streamend swit,
fan ’t sâlt by it lavearjen blyn
en ’t bloed sa tin as sûpe.

It spande yn it lêst derom,
want elke wedstriid telde foar
de kompetysjepunten,
it gie úteinlik om de rom,
mar troch it sâlt wie ’t yn de war,
it tinne bloed woe stunte.

De Jouwer rekke út ‘e liken,
moast foar Wâldsein oer bakboard wike.

It klapte oer de hiele mar,
de trommefluezen trillen, ek
fan alle skûtsjetroepen,
troch sinnebrân sa brún as tar
en mei de ein hast yn de bek,
hie elk ferlet fan sûpe.

De Snitsers lieten dat net blike,
sy hoegden foar gjinien te wiken.