Posted by admin

Doede wie út Starum kommen,
want de hannel wie him neat,
de iel woe mar net rinne,
fong men ien, dan wie ’t ferkeard,
dat fiskjen koe him neat mear bomme.

Doede seach ’t yn Snits wol sitten,
want de haadstêd lokke folk,
dat rap rûn hy derhinne,
foar wat âlds wie Doede tolk,
soks soe hy sjongend witte litte.

Hiel Súdwestergo soe ’t hearre:
‘Rêstich rinne, gjin gedraaf
en bliuw sa’t wy hjir binne,
leaver dea as Snitser slaaf,
mar’t alderleafst hjoed noch net stjerre.’

Laitsjend skodde hy syn fearren,
pappegaaide: ‘Ik bin braaf,
leafst net dea, mar slimme slaaf.’

Al wer in snein, mar diskear yn de dize,
dat de wrâld lei fierder wei,
hoewol’t in fisker wie my nei
sa’t hy dêr siet yn meditaasje.

Wa soe sa’n man dan noch it sneinspaad wize,
wat foar wei dat wêze mocht,
hy siet dêr djipper as ik tocht,
wylst foer in sierlik skip mei faasje…

… op him ta, mar hy bleau op syn eigen wize
sitten, stoarjend nei it wiet
sa’t dat by meditaasje giet,
gjin each foar de antike graasje.

De skippersfrou stie op it dek, tocht ik, te sjongen,
mar dat wie it oanlispraat,
se hie it foarste tou paraat
en frege: ‘Ha jo al wat fongen?’

It gie oan him foarby, ’t siet djipper as wy tochten
hoe’t er fiske dêr op snein,
hie noch gjin wiis of stom wurd sein,
wylst yn it easten ’t swurk al ljochte.

It skip lei fêst, ik seach it wie in nije skokker,
hearde wat oer tsjerklik Sneek
en dat se woene nei de preek.
Hy sei: ‘It wurdt hjir hieltyd drokker.’