Posted by admin

Wa wit it nut fan kleure bollen,
bloeiend troch it hiele jier,
want winterfêst
beskerme achter hout en trie;
is ’t foar de sier,
de klim, de sprong,
wa wit om op te fallen.

It falt wol op, dêrachter rinne
markols yn in kâld kontrast
mei fêste bloei;
se frette har rap winterklear
en is de bast
bol, barstend fol,
dan sil it barre kinne.

It bart net faak, it lette bloeien
fan in roas, ryp foar de fal,
fêsthâldend wol,
in glim noch fan de sinne.

It like wier,
Hidaard wie wyt om ’t liif,
de rider socht syn grut gelyk,
de stoppels stiene stiif.

’t Wie mear as sier,
de fuorgen leine ticht;
de rider seach it as in blyk
fan fier is straks it sicht.

Gjin mins of dier
wie yn Hidaard te sjen;
de rider rûn rap oer de dyk
en tocht: it friest, dus ’t kin.

Hy wie net swier,
dy swarte kat op ’t iis;
de rider seach syn ûngelyk:
dertroch, it waar waard griis.