Posted by admin

De beammen wiene op dy dei
al jierren keal, gjin grien te sjen,
de loft die oan de wanhoop mei:
troch tsjuster like ljocht ferlern.

Al hie de ierde dan sawat
dy dei de lêste siken jûn,
’t hielal joech lucht, sa kaam it dat
in stjer de wûnen rap ferbûn.

Wat is ien ingel yn de nacht?
Hy wie by ’t minskdom net yn tel,
it seach mear yn in legermacht,
’t kaam op de hiele kosmos del.

Doe fleagen swarte ingels oan
mei ’t boadskip hoe’t de ierde is:
sjoch hoe’t de nacht rint nei de moarn,
wy falle net, dat is wol wis.

As de dagen rinne nei de ein
fan ’t jier, ferrinne yn de kjeld
fan ’t fjurrich langstme,
dan is ’t lêste noch net sein,
want sjoch wat boppe ús fertelt.

Yn de hichte hinget ’t wite guod
te droegjen, stiif fan ’t froastich waar:
’t ferhaal fan Dickens,
dat troch jas en kile skuort,
sa rint de bleate hûd gefaar.

Strûp dan oan ’t nostalgysk ûnderguod,
al is it ek noch klam en hurd,
en spylje sels de
rol fan fier by ’t krystbern fuort,
sa komt de die tichtby it wurd.

Stanislaw Kmiecik