Posted by admin

De lear fan de Sinezen is:
de fierte freget grut formaat
om ’t lânskip op te nimmen,
heech en breed, soks bylket wis
yn oerlis mei it ljocht en skaad.

De hichte wiist de wolken ’t spoar
fan see út nei it heuvellân
om ’t felle ljocht te dimmen;
stadich skoot it yninoar
en sjoch de fingers fan in hân.

De breedte lûkt it wetter mei,
al kronkeljend de seekant út,
in stream om mei te swimmen,
slepend, sterker yn de draai
fan súd nei noard, fan noard nei súd.

De djipte lit it lânfolk sjen
op ’t paad dat yn dit oard ferdrinkt,
gjin lûd om mei te stimmen;
minsken wurde hjir wer bern,
mar wie dat net op Sina’s wink?

* Philips Koninck (1619-1688)
wie in skilder fan formaat
op it gebiet fan lânskippen,
mar minsken kamen der by him
bekaaid út.

Joost van den Vondel:
Kalf heeft stilstaande dingen lief:
banketten, disgerecht en brief,
limoen, citroen en glas en schaal,
sieraad en overdaad en praal.

Kalf kin deade dingen libben meitsje:
ljocht dat op it sulver fan de kanne blinkt,
de frucht dy’t út ‘e blauwe skaal wei springt
en ’t wynglês om ’t gemoed mei fleur te reitsjen.

Willem lit de dingen redendiele:
’t giele kanneljocht dat praat mei de sitroen,
de gouden poat mei skaad sawat yn ’t rûn
lit sprekkend oan de skaal syn heechmoed fiele.

Hoeden kaam it selskip út it tsjuster,
yn it ljocht feroare justjes it gemoed,
sa sprekt de skaal Sineesk, ferstiet net goed
de taal fan lange broer tsjin tsjokke suster.

Want de Ieu fan Goud sprekt Hollânsk gloarje,
keapmanstaal dy’t sylt de hiele ierde oer,
it Keal is goed foar rom op lange doer,
sa kraaie goud en sulver noch fiktoarje.

* Willem Kalf (1619-1693)
skildere fjirtich jier yn Amsterdam
foaral stillibbens fan pracht en preal.