Posted by admin

Se ha de hiele simmer treure,
mar it waar wie der ek nei,
de stedslju seurden om de dei
oer wetter mei tefolle wyn,
in wike mei de smoar goed yn,
omdat gjin seil de mar opfleure.

Mar yn de maitiidshjerst is ’t sûzjen,
dreame oer wat hinget bêst,
want alle blêden sitte fêst,
se sille hjoed wer simmersk rûzje.

In kilometer nei it easten
stekt it moarntiidskoeltsje op,
hoewol’t de brêge gappet: stop;
twa reade lippen boppe ’t dek
fertelle: ticht bliuwt noch de bek,
want middeis komme faak de measten.

Stil oan de kaai leit noch te sliepen
’t wite skip mei oan de mêst
de flachjes, kommend út ‘e rêst,
de dei brekt foar de seilen iepen.

It wie ’t gefoel, dêr kaam it doe op oan:
it seil omheech, de fok derby
en sittend op it helmhout
dreau de skipper as in fûgel frij,
it gie fan heit op soan.

It rom waard grut, dat brocht de tiidgeast mei,
mei hûnderten pk’s derby
ferlear de skipper ’t útsicht
by it roer, de radar makke frij,
de regels wiene taai.

It wie it fak, dat die in grut berop
op ’t learfermogen fan de jeugd
op ’t flot, sels sûnder helmhout;
mei dat driuwfermogen, goed fan deugd,
gie ’t stadich hegerop.