Posted by admin

Nadat zij Dante had gelezen
over hemel, hel en vagevuur,
verlangde ze naar meditatie
tussen zon en maan, haar uur
om af te dalen in het wezen.

Zij zag beweging op de oever,
na de dans verstrengeling,
en onderging het als sensatie
tussen wezens onderling;
haar mijmering: van droef tot droever.

Alleen was ’t vagevuur, maar samen
vallen in de hartstocht voerde naar
de hel, de neergang zonder gratie;
na de stilte kwam ’t gebaar
van opgang, fluisterend haar ‘amen’.

* Juan Brull-Vinolas
Schilderij ‘Mijmering’ (1908)

Het is de moeder die het voelt:
diep in haar schoot het leven
dat welkom wezen zal,
maar ’t is nu al ’t heelal
waarin haar draagtijd draait,
’t gevoel en niet wat wordt bedoeld.

Wanneer de draagtijd is geweest,
dan wordt haar leven geven
aan wie haar eigen is;
’t gevoel van gaat het mis
ontneemt wat is gezaaid:
het al, gebeten door het beest.

Zij hoort de kreet van Bethlehem
van ver met vrees en beven
en ziet het snijdend zwaard
dat doodt wie is haar waard
’t bestaan dat niet meer draait
om hem, in bloed gesmoord zijn stem.

Het is de moeder die het voelt:
de wond diep in het leven
omdat er wordt gemoord,
nog altijd op het woord
van de tiran die zaait
met bloed zoals hij heeft bedoeld.

detail

* Akseli Gallen-Kallela (1865-1931)
Schilderij ‘Karelische moeder’