Posted by admin

Europa was zijn ene naam,
want eenheid was het hoge woord
dat ieder in zijn snavel had,
dus zegt het op dit aardrijk voort:
daarboven ligt de Griekse stad.

Europa greep de groene slang,
het giftig kwaad van hoge schuld,
wat ieder in zijn snavel had;
van gramschap in het wit gehuld
was men de hoogte meer dan zat.

Drie broertjes wiekten krijsend aan
uit vlakten van het hoogste goed
dat ieder in zijn snavel had,
zij drongen aan op spoed en bloed:
‘Europa, knijp die satan plat!’

De grootste krijser wilde niet
Europa’s kneepjes op zijn keel,
zijn broertjes schrokken van zijn vlucht
naar ’t eigen nest, elk kreeg zijn deel
van ’t gif en donker werd de lucht.

Schilderij ‘The great negotiation’

Het asfalt was het pad
van huis naar domme plicht,
zij waren ’t fietsen zat,
nog meer het schoolgesticht.

Zij swingden op parket
hun beide hakken stuk,
eerst was het cool en vet,
toen niets meer aan, geen fuck.

’t Idee is eens een kroon,
wie wou niet zo’n prinses,
drie dochters en een zoon,
dit was hun laatste les.

De taak als koningin
betrof het hele land,
de vrije velden in,
de hakken in het zand.

Geen modder zonder schep,
twee handen aan de steel,
het spitten is maar nep:
het koninginnedeel.

Van grond naar hogerop,
daar klinkt een luid gepiep,
de kroon komt op haar kop,
vet cool, niet al te diep.

* Schilderij ‘The crown’