Posted by admin

De modder foarmet al fan bern ôf oan
it jongfolk dat wol wol,
mar ien woe oars as pubersoan,
hy wie fan fleanen fol.

Hy fleach de hiele nacht fan gong nei hol,
troch modder as in boar,
mar dêr gie gau al ôf de lol,
dêr wie er puber foar.

Se hiene him it modderwrotten leard,
de grûn stie samar bol,
de flecht dêrby wie net ferkeard,
dus skeat er út syn hol.

De faasje nei it ljocht waard him fataal,
út wie syn stoere rol,
nea spriek er wer de moddertaal,
dêr lei de pubermol.

De dize waret noch rûnom
en hat de kimen wiske,
smoart de wetterlûden, stom
as yn de netten fisken.

In aak dûkt út ‘e flarden op,
hat neat mear te fertellen,
want it dakron leit al slop,
it skip komt oan de peallen.

Ynienen strykt de wyn oer ’t wiet
en skuort de fierte iepen,
sjongt de mar syn rûzjend liet,
komt op wat lei te sliepen.

Gjin peal hâldt dizze rige fêst,
se farre troch de netten
fan de dize sûnder rêst,
ferlizze sa de swetten.