Posted by admin

It barde by noch wifkjend ljocht
dat wolken reek it swurk besetten,
ik seach it yn de moarntiid oan,
it wie de gloede dy’t my brocht
ta flink de stap deryn te setten.

Ik rûn nei ’t sintrum fan de stêd
en wifke tusken toer en poarte,
seach út ‘e fierte beide oan,
se wonken, want it moast wol rêd
as fjoer en reek tegearre boarten.

Ik waard it krekte plak gewaar,
it wie it lege brêgehokje
dêr’t reek útsloech, ik seach it oan
en wifke, wie der wol gefaar
of woe ien hiel wat oars útlokje?

Mar brân of grap, gjin sprake fan,
it wetter spuite troch de serviceman.

De stâle stiet noch like rjocht
as yn de maitiid mei de blom
en hjerstmis sjocht er sels noch ljocht
yn siedzjen, mar de bol is krom
en ’t ripen hat syn skynsel brocht.

De stâlen binne net te sjen,
want hiel it plak is foar de hoed,
dy’t yn it rûn syn maten ken,
noch wyt, mar elk wurdt swart as roet,
gjin spoar giet yn de hjerst ferlern.