september 25, 2024
fan ûnbekend*
Daniël
Ik, Daniël, hie ’t needlot heard:
weiwurden wie Jeruzalem
en ek de timpel hold gjin stân,
sadat ik yn de rouwe rekke,
sûnder kostlik brea en fleis
kaam ’k trije kear sân dagen troch,
noch wyn noch salve brûkte ik,
sa wie ik wiken ûnderweis.
Doe kaam ik út by in rivier
en seach omheech… sjedêr in man:
fan kostber linnen wie syn kleed,
fan goud syn gurdle om de heupen,
grienich ljochten op syn lea,
dy’t strielen as in edelstien gelyk,
syn antlit wjerljochte my ta,
it rekke my… net ta de dea.
Gjinien murk op wat ik dêr seach
as wie ’k allinnich yn it fjild
om de ferskining oan te sjen,
ik wie oan yn it hert ta rekke,
as hie ’k field syn lêste klop.
* Yllustraasje ‘Ferskining oan Daniël’
september 24, 2024
van Evelyn de Morgan*
Het waren in die tijd wel drie
die aangevlogen kwamen
naar een plaats waar heerste nog
de nacht vanwege uur en tijd,
maar meer door angstig woelen:
hoe de mens zich soms kan voelen.
Zij zagen op dat uur maar twee
die op de bodem lagen,
beide wakker in de nacht,
de één bewust van slechts het kwaad,
de ander kon niet rusten
door gewoel in ’t onbewuste.
Het wachten was nog op het licht
dat met geluid kon brengen
beide tot besef van dat
de nacht gehad had uur en tijd,
zodat de dag kon dagen,
wat de drie was opgedragen.
Zij zagen op dat uur de twee
door ’t klinken van bazuinen
komen tot een klaar besef:
de doodsgedachten vluchtten vlug,
gesloten werd de kelder
van de geest, ’t gevoel werd helder.
* Evelyn de Morgan (1855-1919)
Schilderij ‘Triomf van de dagenraad’