Posted by admin

Lit gerêst it knyntsje rinne,
springe boppe snie en iis,
dat gjin kjeld kringt troch it hier,
wit wol ’t is stjerrend wier:
jong strûpe is in griis,
de blauwe eagen sille ’t winne.

Lit de do mar rêstich rize,
wjukjend boppe ’t knyntsje út,
dat gjin slach bringt him yn noed,
want blau wurdt hjoed syn bloed;
de snaffel fljocht de snút
foarút om ’t goede paad te wizen.

Wjukje, springe nei wat wichtich
is, nij libben op it strie,
blau, mar net fan kleare kjeld,
it himelske fertelt
oer Bern en dier, de rie
fan meitsje ’t libben sa trochsichtich.

It lichtste stiel,
dêr moat men mei in skûtsje hinne,
mei in apparaat en wat gepiel
kin’t skipke maklik winne.

Dêr sylt de Pan,
troch ’t wetter sjit er mei de poarte
yn de hichte, lichter troch in man
of fiif, sa wurdt der koarte.

Dêr leit er stil
mei ballêst fan it koar Edoza,
want noch swierder weacht de hege wil:
‘Sjong priizjend it Hosanna!’