Posted by admin

Sjoch hoe heech de bulten lizze,
rikjend fan de hjitte hei
fan hieltyd mear, it leafst net minder;
in lege bonus is der noch net by,
oars sil ús lân de banktop misse.

Sjoch de findels langút klappen
foar de kristen-polityk
fan tuike tuike, noch net minder,
oars reitsje al ús bankgebouwen bryk:
de top sil oer de grinzen stappe.

Sjoch de brêge yn de fierte
nei it rynske bûtenlân,
foar al dy graaiers: soademiter!
Jim fleane rikjend nei it hjitte strân
om dêr yn streekjespak te switten.

Mei har fiven op ‘e leuning,
guon noch yn de slomme nei de nacht,
ien stiet mei hege kop op wacht
foar koarsten út ‘e hichte.

Mei har winterske gesichten
litte sy ’t seizoenferrin noch sjen,
mar ha de see en ’t strân ferlern,
har maten binne minsken.

Allinnich sit er op ‘e tûke,
slomjend noch foar ’t rizen fan de dei,
de sinnestrielen nimt er mei
yn ’t flitsen fan de fearren.

Foar koarsten lit er him net hearre,
want hy skaait folslein nei de natoer
mei fisken as syn deistich foer,
filmflitsen foar de minsken.