Posted by admin

Lit de nacht de nacht mar wêze,
tsjuster, amper noch struktuer,
want dreamen binne flechtich
mei withoefolle merjes, dy’t ûnhuer
út wolken wei oer fjilden eaze.

Lit de moarntiid mei de sinne
skilderje de swurkstruktuer,
in santich eleminten,
want fariaasje heart by de natuer,
it technysk wyt sjit dêr trochhinne.

Harkje hoe’t de oeren roppe
ta it wurk, kreas yn struktuer,
dy’t skoot foar ’t sinnich keunstwurk;
sjoch hoe’t it unifoarme fan kultuer
it deistich paad berint nei boppen.

Gaotysk leit it lân derhinne,
helte slimmer sûnder snie,
dy’t tsjinnet as in skamkleed;
de moanne dy’t de foarstap hie,
wit al: winne sil de sinne.

It ljochte skamkleed wurdt fuortnommen
as de kranen jouwe ’t lûd
fan hjoed wurdt djipper groeven,
want yn de takomst komt it goed,
wit dat farren ’t moed ferrommet.

It dûbel spoar docht soks mei streken,
stekt wol donker ôf tsjin snie,
dy’t tsjinnet as in skamkleed,
dêr sûnder komt it ta de die…
managers ha earst noch preke.