Posted by admin

Sy kronkelje ornaris yn de grûn
troch drek en modder hinne,
skite ek wer modder út
en ha in hekel oan de sinne.

As dynjetarissen mei glêde hûd
beknipe sy yn ’t tsjuster
mollen, want soks komt goed út,
nea reitsje sy it sydpaad bjuster.

Sy komme inkeld foar it sinneljocht
by trillings fan de ierde,
want dan reitsje paden rjocht
dy’t nei de bleate wierheid liede.

Dan kronkelje se noch in dei of wat
yn eigen slym bewuolle,
gjin ûntkommen oan har lot
besykje sy mei ’t liif te dollen.

Ik hie hjoed oanstriid foar in hurde traap,
mar koe ’t noch krekt foarkomme,
want sy leine al foar aap,
mar earlik wier, ik sei ferdomme.

In lânskip as yn Oekraïne,
stikken riden troch it stiel
dat alle oeren rôlet;
swiere motors hawwe diel
oan ’t sljochtsjen fan ’t ferline.

Wol trije steane op in rige,
âld en rustkjend, út ‘e striid,
it kin foar ’t doel net mâler…
bringt de Rus se by de tiid?
Hy sil der net om lige.

It stiet kursyf en read op ’t wite,
foar de hiele wrâld is ’t klear:
in move dy’t fierder rôlet,
mar nij stiel bringt net de kear,
’t ferline sil net slite.