Posted by admin

It slûgjen leit wol yn syn aard,
benammen nei de plicht as jerke,
dy’t er die mei macht en nocht;
hy hat in heger plakje socht
fanwege sa’t it liket syn prostaat,
sa grut wol as de flerken.

De flerken misse mannich fear,
nei moannen lang as jerke pronkje:
heech it krop en lang de sturt,
sa makke hy syn harem grut,
wie nea mei al it willewurkjen klear,
fergrutte waard syn ponkje.

Dêr stiet er yn syn feale dracht,
ûntdien fan alle maitiidsfearren,
mei as sier noch de prostaat,
de simmer troch ekstern syn maat,
as kompensaasje foar de harempracht,
hy is sa net mislearre.

De put derút, de dyk is leech,
de seisentritich hat gjin sin,
gjinien rint noch de twaenfjirtich,
ien drokke dei, in goed ferrin,
oars wurdt de stap oermjittich.

It fruit derút, de kisten leech?
Nei seisentritich hie it sin
om troch de apelskyl te biten;
oan alle rinners, net te min,
koe Poiesz syn apels slite.

Oermjittich hat de foarrie west,
mar wie de dyk op snein wol leech?
Wol mear as twaenfjirtich krigen
in hol gefoel, it wie net dreech
te stean wer yn de rige.