Posted by admin

’t Lei fier yn it ferline
doe’t de Grienedyk de rol
hie om te kearen weach nei weach…
soe stoarmwaar lân fersline?

De twilling skeat de hichte
yn en hold it tempo fol
fan tagelyk yn ’t sulverblêd,
dat wiene se ferplichte.

Sa kamen se op jierren,
ieuwen easken doe de tol
fan stam en woartel, mar it blêd…
dat skittere fan fierren.

It wie de lêste trilling
fan de simmerstoarm, dy’t fol
yn ’t sulver raasde, tagelyk
wie ’t dien, dêr lei de twilling.

Wa’t sa tinkt, libbet mei de waan
dat alles komt yn streken
sûnder keunstners mei har byldferhaal,
sjoch leaver nei in Mondriaan,
dy nimt de leek geweken.

As leek gean ik it keunstich paad
fan samar smiten stiennen,
dat natuerlik sprekt op grutte skaal,
want breed en lang is ’t nei de aard
fan wa’t gewoanwei rinne.