Posted by admin

Fjirtjin staasjes mei it krús foar eagen
rûn er troch de strjitten by de hichte op,
gjinien sei ho, net fierder, stop,
dus hat net ien syn libben weage.

Fjirtjin beammen steane nêst de paden,
krusen foarmjend om it lijen leech en heech,
wa raast it út by heech en leech
dat leed stekt djipper as slachskaden?

Fjirtjin, twa kear sân, mei folle faasje
fljocht it by de hichte op of der tsjinoan,
hoefolle binne net Gods soan
of dochter nei syn fjirtjin staasjes?

* Ikoan nei skilderijen fan Willem Hesseling

Se wiene al yn plastic wuolle,
tuorren fan de kapitale macht
fanwege ’t wankele belied,
de top hold amper noch de wacht
en joech him del op gouden stuollen.

En doe’t de froast de ierde kuolle,
earmen hiene amper in bestean,
doe kaam de top mei in belied
fan bonus leech, dan heger lean,
in gouden stoel wie neat tefolle.

Depresjes jagen oer de hollen,
wynkrêft tsien briek los by dei en nacht,
de top waard wankel en trochwiet,
in flarde wie it lêste fan de dracht,
de bleate top hie ’t oars ha wollen.