Posted by admin

De greide hie syn tiid wol hân
en liet de keppel skiep ferdriuwe
foar asyl yn ’t bûtenlân,
neat soe itselde bliuwe.

De meunsters frieten al it grien,
wat oerbleau wie allinnich modder
foar wat oars? Dat wist mar ien:
de skepper of de bodder.

De skepper skoep út neat gebiet
sa’t yn it oerbegjin de ierde
boppekaam út wat wie wiet
om  wenplak oan te bieden.

Mar sjoch, it barde krekt oarsom:
it wetter streamde oer de ierde.
Wie it goed of earder stom?
It wie om nei te rieden.

De dagen nei de wetterfloed
kaam yn dat gea it hôf fan Eden
foar it fûgelguod, foargoed,
de skepper wie tefreden.

De terpen ha de hichte hân
om weagen te wjerstean,
dy’t rôlen oer it platte lân,
mar koene net oer minsken gean.

De terpen hiene har tiid hân
mei ’t bouwen fan de dyk,
de grûn kaam oer it skrale lân,
de skûtsjeskipper hie it ryk.

De hichten komme mei de tiid
werom, no foar it sicht
nei alle kanten, wiid en siid,
it tilt sa op, ’t gefoel is licht.

De skipper fart deroan foarby,
containers binne swier,
de tiid feroaret wer it tij,
is altyd foar it folk yn ’t spier.