Posted by admin

Natuerlik bylket dit gebiet
mei ’t romme wiet en ’t opgeand reid,
dêr’t sjongt de karrekyt syn liet,
de hazze by de kant omskaait.

De arke skaait al nei kultuer,
hoewol’t it hout komt fan de beam,
sa’t Noach seage, wie dochs puer,
dat barde foar de grutte stream.

De toer wiist from de hichte yn,
want skoep de Skepper alles net?
De geast komt oan as op ‘e wyn
en hat al mei de takomst ret.

Sjedêr, twa tuorren op ‘e stream,
kultuer dêr’t Noach net fan wist;
wa’t bliuwt yn ’t reid of by de beam,
sjocht nei de boat, dy’t er dan mist.

Hat de grûn it pleit ferlern
en is it libben ûnderdûkt
of fan de ierde fage?
It is ûnwis, noch net te sjen,
gjin dier dat swimmend spoaren lûkt,
’t is leech yn ’t lêste fan de dagen.

Wetter streamde oer de grûn
en út ‘e hoale kaam it bist
dat draafde foar syn libben,
de gaos hat noch rapper rûn,
gjin minske dy’t de mûzen mist,
hy fielt him oan wat oars besibbe.

Lûkt de leechte ’t libben oan
dat út ‘e aaien brutsen is
om oarderlik te swimmen?
It is de mem dy’t mei fertoan
it spoar lûkt… sjoch hoe’t fjouwerris
de piken har as foarbyld nimme.