september 27, 2024
fan ûnbekend*
Daniël
Ik, Daniël, wie stomferheard,
brocht sels gjin inkeld wurd mear út,
mar hearde wol de wurden fan
de man yn ’t kleed fan kostber linnen,
wurden as by tongerslach;
bûten westen rekke ik dêrtroch,
ik lei mei ’t antlit op ’e grûn,
op slach waard ik troch syn hân wach.
‘Heechachte Daniël,’ sa spriek
de man my oan, ‘wês net benaud,
dyn wurden ha my by dy brocht
om tsjin de foarst fan Perzië te
striden… mei foarst Michael;
wês net bang, mar sterk en nochris sterk,
ik ha in boadskip foar dyn folk,
dy tiding lis ik by dy del.’
Sterk fielde ik my troch syn wurd
en harke nei wat hy noch sei
oer twa kear striid, earst tsjin de foarst
fan Perzië, dan fan de Griken:
‘Daniël, dy striid wurdt hurd!’
* Ikoan ‘Daniël’
september 26, 2024
fan Winslow Homer*
Tusken harren is noch romte
lykas tusken moanne en de wrâld,
dêr’t sy al jierren yn ferkeare
mei wat minsken dwaande hâldt.
Sy dogge trou de plichten
oplein troch wa’t boppe harren stean,
dat binne meastal hege hearen
dy’t foar de matearje gean.
De oaren rinne taastend
yn it tsjuster, sykjend om elkoar,
sy kinne ’t needlot soms net keare,
komme elkoar wol op ’t spoar…
… nei ’t plak dêr’t weagen sjonge
oer it ljocht, folslein in oare wrâld
dêr’t dier en minske yn ferkeare,
hearen soargje foar behâld.
Tusken harren wurdt de romte
lytser, ljochtet op in nije tiid,
de moanne sil de sinne leare
dat it tsjuster net mear skiedt.
* Winslow Homer (1836-1910)
Skilderij ‘Moanneljocht’