Posted by admin

De wegen wiene fol mei flitsen
nei de striid op ’t racesirkwy,
it gie mei hûndert troch de bocht,
de motors gûlden, dat mei nocht
die Fryslân mei oan de TT.

It wie opmerklik dat in racer
lûdleas gie syn eigen wei,
fol ynspiraasje binnenyn,
yn harmony mei waar en wyn
naam hy in koerfol racefans mei.

Hy hie gjin lêst fan reade ljochten,
seach op elk obstakel del
en naam de sprong as wie it neat
oer Snitser mar en Houkesleat,
wat makke oare racers kjel.

Ornaris is it tempo stadich,
want hy nimt syn hûs ek mei,
sadat de swierte him wjerhâldt,
dus krûpt er glidend troch de dei,
foar dravers eigenaardich.

De dravers springe der oerhinne,
om’t se neat mei skulpen ha,
in brutsen skulp lit harren kâld,
dus stampend giet it der oan ta
by wa’t allinnich rinne.

De slak fernimt it fiere dreunen,
heart it knappen op it paad,
ferstivet as by stowend sâlt,
wat yngiet tsjin it eigen aard
en útrint op in kreunen.

Hy is oan ’t eigen hûs ferplichte
om te dwaan wat er noch kin,
in rotseilân is syn behâld;
mei slakkegong is hy ferlern,
mei tempo op ‘e hichte.