Posted by admin

De roef wie lytser as de stâl,
dêr’t man en frou yn wennen,
op dy dei ek heit en mem,
se wiene mei har jonkje mâl,
it wie dyselde nacht sûn berne.

Gjin ljochten hongen oan de gyk,
wol wie ’t dy nacht ljochtmoanne,
stjerren wiene ek te sjen,
mar net ien hoeder op ‘e dyk,
de boer hie wol de keallen boarne.

De boeren fan It Heidenskip
ha net de muoite nommen
om te kommen nei dat bern
dêr yn it krêbke op it skip,
wat koe har doe in skipper bomme.

It bern ferhuze nei de durk,
syn stâltsje om te sliepen,
wizen lieten har net sjen,
de eigenwiisheid wie oan ’t wurk,
doch gie de wrâld foar ’t jonkje iepen.

Wa kin de reuzen fan de wrâld ferslaan
dy’t meunsterlik ferrize
mei swarte tûken hjir en dêr,
se kinne oars net as har slach mar slaan
en siedzje swart sie mei ferdjer,
sadat de swaksten it ferlieze.

Se binne plante troch de moannegeast,
dy’t heal stie oan de himel
mei hjir en dêr in skiere stjer,
de planter woe it leafst it aldermeast,
mar ’t gie úteinlik hinne wer,
mei al dy tûken waard it grimel.

In oare geast briek troch de neare nacht,
dy’t út it neat wei plante
mei skeppingskrêft oeral yn ’t rûn,
ien kleare stjer sloech op in berntsje acht,
in beamke ljochte op op grûn
fan ’t fredesnijs nei alle kanten.