Posted by admin

Hy leit dêr alle dagen
wurkleas winterdeis, de rûnfeartboat,
dat lisplak is formeel akkoart,
mar kin in promenade rust ferdrage?

De rust fret yn it izer,
troch de ferve fan de âlde aak,
in nije is net yn de maak,
gjin jild, in swalkjend skipper is wol wizer.

Hy swalke troch de jierren
fan it iene nei it oare plak,
de aakroef is syn ûnderdak,
de mienskip hat him leaver dêr as hjirre.

De rêst kin hy net fine
as de dagen rinne nei âldjier,
syn rustaak tsjinnet net as sier,
de promenade wol ’t, hy moat ferdwine.

It fjoerwurk yn de fierte
sjocht er op ‘e steiger oan de mar,
fan âld op nij hat er gjin kar,
op klokslach sil er op ‘e romte sjitte.

Wat kin de moarntiid keare…
gjin wynwjuk dy’t de gloede brekt;
de triepeal dy’t de kop opstekt,
moat al syn nederlaach ferneare.

Stroom fan de earste strielen
sjit troch it swurk, gjin hâlden oan
en dat al yn de iere moarn,
it libben kin de spanning fiele.

Ien fûgel bringt de tiding,
syn flecht fertelt: it giet hjoed oan,
ek juster gie ’t en grif ek moarn,
de nacht allinnich bringt de skieding.

Sjedêr de transformaasje
fan ’t koele blau nei waarm en read,
de stroom slacht oer nei mar en feart
en streamt de fjilden oer mei faasje.

Ynienen sjitte streamen
fan libben troch it spanningsfjild,
sadat foar ’t folk op fuotten jildt:
it wurdt in dei om fan te dreamen.