Posted by admin

Al moannen sicht op ’t iepen wiet,
it wetter kaam har ta de snaffel út,
de hiele dei itselde liet…
wat woe men ek, de wyn wie súd!

’t Gefoel kaam middenyn de nacht,
de beide wjukken fielden frieskâld oan
en sloegen op it wetter acht,
dat woe net mear ier yn de moarn!

De tinzen fleagen nei it iis
en glieden streekrjocht mei de poaten mei,
se wiene mei it frieswaar wiis…
wat woe men oars mei dizze swaai!

Se lizze yninoars ferlingde,
’t nije stiel, de skûtsjemêst en kraan,
mar wurden bringe op ‘e hichte,
hoewol… it is mei sizzen net te dwaan:
de skoarstiens geane nei de lichte.

Se stiene sûnder reek, al jierren
hie de kjeld it foar it sizzen hân,
gjin smoarge wurden waarden sprutsen;
om’t sterke muorren holden skodzjend stân,
waard fisy troch de tiid bedutsen.

De muorren hiene eartiids earen
foar petearen yn de herberchtaap,
dêr’t wurden brochten oan it laitsjen
oer fine grifformearde, roomske paap,
sa koene se de Snitsers reitsje.

Hoefolle Snitsers wurde rekke
troch de fal fan skoarstiens, ’t earste sein
fan delgong… of sil ’t no wat wurde?
In nij begjin is tagelyk de ein,
it is gjin tiid foar noch mear wurden.