Posted by admin

De biolooch gie derop út,
fûn yn de ûnderwâl in nêst
mei aaien foar syn ûndersyk;
yn it earste oansjen like ’t bêst,
mar ’t sei net folle oer de klút.

De biolooch sleat noch neat út;
hoewol’t it klútkleed wie swart-wyt,
tocht hy net sa foar ’t ûndersyk,
mar ynienen seach er, wyt as kryt,
de ein, foar ’t ûndersyk de bút.

’t Rapport kaam moannen letter út:
de takomst like net sa min,
albino’s yn it eineryk
joegen hoop, se hiene it nei ’t sin
wie de konklúzje ta beslút.

It is mei ’t each op ‘e toeristen,
wend oan ’t felle ljocht fan Skiermuontseach,
dêr’t op ‘en doer gjinien nei seach,
om’t sy wol better wisten.

’t is by de Houkesleat, it wûnder
fan de reade fjoertoer yn de reek:
‘Zoiets gebeurt alleen in Sneek!’
Sa is ’t mar krekt… bysûnder.

Sy binne dêr massaal ek kommen,
de fûgels fan de see, mei wjukkeklap
besprekke sy de skjinmakgrap
en skite dat it skommet.