Posted by admin

De manlju sakken fier de djipte yn
en hakten los wat waarmte joech
yn wurking mei it fjoer,
se bealgen sûnder loft en wyn,
de oeren dreauwen stadich oer,
de atmosfear wie drukkend droech.

De karren rieden by de bergen op,
in grize lading mei wat swart,
wat raasde derby del,
al wer in fracht fleach oer de kop,
de folle wolk kaam nei in tel
of trije, harren twadde part.

De froulju klommen nei de nije bult
as grauwe slakken yn it stof
en sochten nei wat joech
noch waarmte, wa kriich oars de skuld?
Foar loft en wyn oan God de lof,
dy’t stof en slak op hannen woech.

* Pierre Paulus de Châtelet (1881-1959)
Skilderij ‘Yn it swarte lân’

It koe dy dei en wêrom net,
de sinne skynde en ’t wie hjit,
mar ek in spul fan ljocht en skaad,
elk wit hoe’t soks dan stiet of sit,
it leit him oan it minske-aard.

De hearen donker yn de klean,
net fiis fan dames yn it bleat
foar ’t baaien yn it wiet,
want thús wie ’t hjoed in spul fan neat:
de wurklju sa’t soks somtiids giet.

Dan is men ’t leafst rap út ‘e wei,
in skraab by jokte op ‘e rêch,
gjin keardel draait him dêrfoar wei.

De hearen donker yn de broek
en bleat dêrboppe, yn it swit
fan ’t skaven op it krast parket,
sy witte hoe’t it leit of sit:
nei ’t eigen aard hat elk ferlet.

* Edouard Manet (1832-1883)
Skilderij ‘Lunch op it gers’