Posted by admin

Näcken is syn bleate namme,
dy’t wol klinkt yn ’t klotsen fan it wiet,
opnommen yn ’t naargeastich liet,
hy sjongt it ûnbeskamme.

Oars is ’t spul fan syn fioele,
dy’t bespilet yn de mins de snaar
fan syn gefoel, alhiel net naar,
mar ’t bringt him op ‘e doele.

Wetter soe sa útkomst biede
út ‘e waan fan altyd mar bestean,
dan is it doel deryn te gean,
hawar, de geast sil liede.

* Ernst Josephson (1851-1906)
libbe sels mei wanen
Skilderij ‘De wettergeast’

De loftmacht fleach oer lân en see,
it ronken klonk as marsmuzyk,
de hichte like op in troan,
de grinzen oer foar ’t grutte ryk,
der wie gjin hâlden oan.

De delgong komt dan ûnferwacht
mei ’t hege fluitsjen fan de dea,
de lichte leit by nachtljocht ree,
de grins oer mei de lêste bea,
dêr is de deade see.

* Paul Nash (1889-1946)
Skilderij ‘Deade see’