december 12, 2016
Hy stiet noch op ’e grins
fan bern nei puberteit
mei dûns op wang en kin,
wol los fan mem en heit,
fansels dat it wol kin,
as ’t moat fljocht er nei Grins.
It kleuret inkeld grien,
want iepen leit de wrâld,
hy pikt syn part wol mei,
wat griis is, lit him kâld,
hy libbet by de dei
en nimt der sa noch ien.
Sy hâldt har meastal yn,
mar wol oan ’t libben fêst,
want kin him noch net kwyt,
sy hat gjin rêst, wol lêst
om’t sy troch ’t libben slyt,
har flecht is yn de wyn.
december 10, 2016
fan Jan Luycken*
Antiochus Epifanes
kriich wer sin oan Perzysk goud,
yn Elymaïs wie de skat te finen,
mar hysels wie út it minne hout
en joech belies mei oeral pine.
Antiochus Epifanes
kriich berjochten, like min
as ’t eigen aard, hy lei him op te winen
oer wat west hie, want syn libbensrin
koe net de ein mei deiljocht fine.
Antiochus Epifanes
spriek op ’t stjerbêd noch dit wurd:
‘It joadske goud ha ’k út ’e timpel stellen,
sûnder reden brûkte ik it swurd,
dat hjoed kin ik myn dagen telle.’
* Jan Luycken (1649-1712)
Yllustraasje ‘Antiochus Epifanes falt fan syn wein’