december 20, 2016
van Elihu Vedder*
Zij was geboren tussen land en zee
en hield van beide evenveel,
sloot vriendschap met de golven,
lucht en water werden zo haar deel,
dat mens noch vis kon evenaren,
beide gaven haar een opdracht mee.
Bewaak de zee, geen schone schijn
zal heersen over golf en vis,
de mens zal volop visser zijn,
als netten leeg zijn, gaat het mis.
Wees waakzaam aan het oppervlak
en waarschuw voor de wrede mens,
in vergelijking ben ik zwak,
het lege visnet is mijn wens.
Zij hield van beide, van de vis en hem,
verliefdheid speelde ook een rol,
maar hield haar toch niet tegen
om te waken over bot en schol;
zij wilde ’t evenwicht bewaren,
ving slechts woede op uit oog en stem.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Visser en zeemeermin’
december 19, 2016
Se lizze no noch op ’e strjitte,
de beammen út it lânskip socht
fan oeral ljocht- en donkergrien,
mar no in byld fan science fiction,
tsjusterte op hurde stien,
dêrachter kosmosmantsjes fan it ljocht,
dy’t alles fan de himel witte.
Dus moatte se fan strjitte rize,
de earmen dwers, de rêgen rjocht,
yn ’t wetterlânskip tusken stien
en stien, foar stedsjers sielefiksje,
mei kommersje ien en mien…
de kosmosmantsjes ha al lang har nocht
en litte wat se witte dizich.
