maart 8, 2017
fan Titiaan*
Sa waard ik dreaun nei de woestyn
as wie der net in oare kar
as stilte om my hinne,
ek de Geast as waarme wyn
en ûnder wetter waard ik skjin
fan geast, foar my wie gjin ferwar,
ik moast dat paad wol rinne.
In jas ha ’k fan kamielehier,
in learen gurle om de mul,
ik fang foar ’t miel sprinkhoannen,
want de Geast hat neat mei sier
en oerfloed, ’t libben krijt earst sin
as men opnij begjint, by nul,
lykas by nije moanne.
It is safier, myn taak begjint,
de minsken komme der al oan,
ha fan myn delgong witten;
wa’t datselde paad giet, wint
it libben, skôget yn de rin
fan syn bestean de wiere Soan…
ik mei dat witte litte.
* Titiaan (sirka 1487-1576)
Skilderij ‘Jehannes de Doper’
maart 7, 2017
van Antoine Joseph Wiertz*
Langzaam was hij weggegleden
in zijn houten ledikant
met menig droombeeld nog voor ogen:
van Sneeuwwitje naar de sterke reus,
die pestte met zijn mensenmaal,
van rechtervoet tot linkerhand,
de greep om op te treden,
toneelspel voor de volle zaal,
hij kon niet anders, had geen keus.
Langzaam was ook zijn ontwaken
in zijn houten ledikant?
De dromen waren weggevlogen,
boven hem was nu een houten dak;
hij tastte naar een vleugje licht,
wat lukte met zijn linkerhand,
zijn greep zou niemand raken;
nadat hij zich had opgericht,
kwam plotsklaps volop ongemak.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘De voorbarige begrafenis’