mei 4, 2017
Vincent van Gogh*
Se hat de eagen op ’e jirpel,
skylt dy feardich yn it rûn,
as ’t moat, kin sy it sûnder
nei mes en skyl te sjen;
sa is sy mei it wurk ferbûn
lykas in spultsje mei it bern,
it kin net oars, it giet foar wûnder.
De beide fuotten op ’e stove,
noflik foar de rimmetyk,
ien hân is der noch sûnder,
de rjochter, har gelok,
mar ’t giet no justjes ûngelyk,
net maklik, want se hat it drok,
it is net oars, ’t giet dochs foar wûnder?
Sy draait de eagen nei ’t ferline,
want dat skilen is har neat,
sy sjocht har dêr net sitten,
’t is net om oan te sjen
hoe’t mem… jawis, sy hat it leard:
‘Hâld fêst’… sy is net mear in bern,
de takomst sil it witte litte.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Tekening ‘Jirpelskylster’
Tekening ‘Sittend famke’
mei 3, 2017
fan ûnbekend*
It folk en ik, it waard tefolle,
want allinnich rêdt in minske ’t net,
it hat my oan it tinken set,
dochs is men mear as inkeld holle.
Dus gie ’k de berch op, nei de hichte,
dêr wie ik allinnich mei myn Heit,
sa fiel ik dat, wat alles seit
oer ús ferbining mei de lichte.
De hiele nacht ha ik dêr bidden,
frege om syn bystân, wize rie,
omdat iksels allinnich stie,
men siket om de krekte midden.
De moarntiid brocht de earste strielen,
teken fan myn Heit, it kaam wol klear,
ik fielde ’t as in ommekear:
de berch bydel om mei te dielen.
Ik brocht de tolve op ’e hichte
fan har taak: apostels fan it nijs:
it frederyk is ûnderweis…
de minsken wachtsje yn de lichte.
* Yllustraasje ‘Jezus bidt’