juli 26, 2017
fan Jean Bondol*
Noch klinkt it troch my hinne,
beide lûden oer de soan,
ien út ’e wolk, it gie oer Jezus:
‘Dit is myn Soan!’ op hege toan:
‘Dus harkje!’ Sa moast elk him kenne.
Mar doe’t wy ûnder wiene,
hie in heit it oer syn soan:
‘De duvel hat him raar te pakken,
dus help him, Hear!’ op lege toan:
‘Ik wit net wêrom’t sy neat diene.’
Hy hie ’t net oer ús trijen,
want wy wiene hegerop,
mar oer ús njoggen maten ûnder,
dy’t reagearren nochal slop,
sa bleau de jonge yn syn lijen.
Twa soannen joegen lûden,
ien mei duvels skrille stim,
de oare klonk as út ’e himel
en brocht de kalmte oer op him
dêr’t jierren yn it kweade woede.
* Jean Bondol (fjirtjinde iuw)
Yllustraasje ‘De genêzing fan de soan
dy’t de duvel yn him hie’
juli 25, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
De ogen zijn maar half gesloten;
tussen wat voor ogen is en droom
laat het lichaam zich nog gelden
tussen waakzaam en al loom
op ’t ritme van de noten.
Het vrouwenbeeld blijft alijd boeien,
ook al is ’t versierd met een verhaal
dat zij keer op keer vertellen
aan zichzelf in mannentaal,
het gaat ook over stoeien.
De witte wijn is uitgegoten,
heeft het lome lichaam nog verzwaard
met het schild van Rome’s helden,
die niet kunnen zonder baard,
de droom gaat over kloten.
Zij heeft een half uur al gefloten
op het mondstuk van haar dubbelfluit
op de wijs die zich laat gelden
als dicht op de mannenhuid…
de ogen zijn gesloten.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘De siësta’