juli 28, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
Sjoch hoe skerp oft Piebe* sjocht,
foaroerbûgd, hannen op ’e skonken,
de skouders op ’e hichte fan it flak,
swier tillend oan ’t kontrôlefak:
is alles like sljocht en rjocht?
Wat hy sjocht, is net rjochtút,
de sydkant hat in hiel lyts knikje,
mar rekket yn de wedstriid kant noch wâl,
de skipper fynt soks grut noch mâl,
it is noch lytser as in nút.
Sjoch syn eigen nutenoas
en by de earen sit in knikje,
de loete hinget tusken snor en kin,
mar sile docht er net sa min,
dus sis no sels: hoe moat it oars?
* Piebe Wester fan de Kommisje 2000
juli 27, 2017
fan Josephus Laurentius Dyckmans*
It is mar wat men derfan sizze sil:
it goudbehang, de skilderijen,
dan noch de waarmte fan de stoel en ’t kleed,
’t ynterieur kin sprekken lije.
Mei heit sit it wol goed, is meastal stil,
hat gouden bergen dik fertsjinne,
hâldt noch altyd libbenseintsjes beet,
wit fan ferlies, noch mear fan winne.
De dochter fielt de oanset fan de wil,
yn harmony mei hiel har fielen
foar in fint, hy hat it minder breed,
wol graach it libben mei har diele.
De heit hâldt noch de fingereintsjes beet
om oer ferlies en winst te rieden,
mar har hûn sjocht inkeld, hâldt him stil…
in knypeach om syn trou te bieden.
* Josephus Laurentius Dyckmans (1811-1888)
Skilderij ‘Rie fan heit’