augustus 2, 2017
fan ûnbekend*
Fan de grutten mei it net
as lytsen mei har prate,
want wy witte der neat fan
hoe’t alles krekt bestiet en giet,
dus dêrom hâlde wy ús stil,
mar ik wie juster wol benijd
doe’t grutten nei ien harken,
want in oar hie ’t oer de grutste…
ik wol ’t wol witte dat ik skrok
doe’t hy, dy man, my wonk;
dêr stie ik dan nêst him,
dy’t wer begûn te praten,
no oer my, dus ik as lytste
foar dy grutte manlju oer,
sy moasten my opnimme…
mar hoe koe ik witte wat dat wie…
dan namen sy dy man ek op
en ek ien dy’t him útstjoerd hie…
ik snapte der net folle fan…
want waarden wy sa maten?
It wie miskien in stomme fraach,
dus hold ik my mar stil
en hearde wat hy doe noch sei:
‘Wa’t de lytste is, dy is de grutste.’
Witst… dat wol ik graach.
* Yllustraasje ‘Jezus en it jonkje’
augustus 1, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Zij kon alleen zich drijvend houden,
verder niet, dus vroeg zijn om de slag,
dan zou zij het gepaste offer brengen
aan de goden met ontstaan gezag,
geen twijfel vroeg dan om verlenging.
Verlangend keek zij naar de vissen,
die voorbeeldig zwommen voor haar brood,
opdat in ’t water zij de slag kon maken,
want eronder ging zij liggend dood,
de vissen zouden haar niet dragen.
Het lukte om één dood te maken
voordat zij de slag te pakken had,
het speet haar voor de vis die zij moest dragen,
maar het offer vroeg nu eenmaal dat
wat was het voorbeeld van haar streven.
Met zeven slagen kwam zij verder
dan zij liggend voor het water zag,
dus stond zij voor het altaar met geschenken:
‘Dank u, twee keer slagen op één dag
is waard om samen te gedenken.’
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Waterdiertjes’
Schilderij ‘Het votiefgeschenk’