augustus 18, 2017
Dêr leit er dan, de brede bak,
hy hat net ien tichtby him duld,
no hat er syld syn lêste rak,
wa wit… syn eigen skuld?
Wolnee, hy lei oer bakboard, hie gelyk,
dat Akkrum waard mei tolve punten ryk.
Twa dagen letter, wer oer bak,
loek hy tsjin Grou it reade doek,
al stridend foar in geunstich plak…
wie ’t wol nei goed gebrûk?
Jawis, hy lei oer bakboard, hie gelyk,
waard Grou troch him dan tolve punten ryk?
Hy lei noch net, de brede bak,
mar ’t flachje hong net mear yn ’t want,
it lei wer op it fêste plak,
it doogde fan ien kant.
Sa is ’t, want beide kearen wol gelyk,
jout ien kear flagjen oan it ûngelyk.
Hy fart wer, sûnder skram of bult,
wylst oaren brûzje foar de priis…
is fleugellam syn eigen skuld?
Wat is yn ’t silen wiis?
augustus 17, 2017
fan Constantin Meunier*
Elk wit, it fjoer is âld:
de ynslach fan de bliksem,
it wriuwen fan twa stikken hout,
de tûkebult yn hege lôge,
gjin minske bliuwt by ’t fjoerwurk kâld.
Mar hjitter is it fjoer
dat smelt it erts ta izer,
wurk oan de manlju tafertroud,
dy’t net oer stoom en hjitte kleie,
dit fjoerwurk hat in lange doer.
Lang is harren dei,
de bleate lea fan izer;
it izer wurdt úteinlik goud,
de baas kin dy feroaring daaie,
want al dit fjoerwurk eaget fraai.
* Constantin Meunier (1831-1905)
Skilderij ‘De smeltoven fan Ougrée’