augustus 30, 2017
fan ûnbekend*
Wy binne bliid wer by him kommen
nei ús reis troch doarp en stêd,
wy fûnen suver oeral miel en bêd,
ús útsicht is ferromme.
Mei twaensantich hat er praten
foar’t de missyreis begûn,
hy hie ús macht oer slang en duvel jûn
en sicht op nije maten.
Hy hie ’t oer lammen ûnder wolven,
want sa moasten wy ’t besjen,
gjin noed lykwols, kweamachten gean ferlern,
wy ha syn rie opfolge.
Wy moasten oan de huzen frede
bringe, dát wie ús begjin,
dan hifken wy it wjerwurd: goed of min,
sa wisten wy de reden.
De reden hat ús geast ferromme:
tsjûgje fan it Keninkryk
fan God, de duvel krige net gelyk,
hy is foargoed ferstomme.
Ikoan fan de santich/twaensantich
augustus 29, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Wie luistert, hoeft niets meer te vragen,
want het water heeft het woord,
een antwoord op de druk van binnen
die de rust voortdurend stoort,
maar niet bestand is tegen ’t ruisen,
rondgang door een oord…
… dat luistert naar een stil verlangen,
onuitspreekbaar tot de tijd
dat woorden ’t van de stilte winnen
na een innerlijke strijd
die in het hart het bloed laat bruisen,
rondgang vóór het pleit…
… dat op de marmerbank nauw luistert,
vergezeld wordt door de geur
van rozen, strelend voor de zinnen,
passend bij haar eigen kleur;
terwijl de golven roerend ruisen,
opent zij de deur.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Romeins park’
Schilderij ‘Een vraag’